Επικίνδυνες Γυναίκες για τη Δημόσια Τάξη & Ασφάλεια

Scroll down for English

Συναντάμε κρατούμενες μετανάστριες στα Προαναχωρησιακά Κέντρα Κράτησης Αλλοδαπών, στην Αθήνα, εδώ και 7 χρόνια. Δεν είναι λίγες οι φορές, που ερχόμαστε αντιμέτωπα με γυναίκες καταρρακωμένες, φτωχές και ξεχασμένες, πεταμένες στα αζήτητα. Παραμένουν φυλακισμένες για πάρα πολύ χρόνο, όχι γιατί τις βαραίνει απαραίτητα κάτι ποινικό, αλλά γιατί δεν τους έχουν δώσει χαρτιά και δεν έχουν χρήματα ούτε κανένα να νοιαστεί γι αυτές.

Αν διαβάσει, βέβαια κανείς, τις αποφάσεις κράτησης/απέλασής τους, που εκδίδονται, όλ@ χαρακτηρίζονται ως “επικίνδυν@ για τη Δημόσια Τάξη και Ασφάλεια”. Και μόνο που υπάρχουν, και πιάστηκαν χωρίς χαρτιά, αυτό θεωρείται ποινικό αδίκημα. Κάποιες άλλες επειδή προσπάθησαν να φύγουν από τη χώρα, παράνομα, είτε γιατί εξαρχής σκόπευαν να μεταβούν σε άλλη χώρα είτε γιατί απελπίστηκαν να περιμένουν την έκδοση χαρτιών και την ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, εδώ. Μια ζωή που προϋποθέτει ελεύθερη μετακίνηση, νόμιμη εργασία, κατοικία, περίθαλψη, και δυνατότητα εκπαίδευσης. Ακόμη και αν έχουν να δηλώσουν μόνιμη κατοικία για διαμονή, οι αντιρρήσεις που καταθέτουν κατά της κράτησής τους, απορρίπτονται μαζικά από το άτεγκτο πρωτοδικείο Αθηνών. Αυτή είναι πρόσφατη δικαστική τακτική, που συγκαλύπτει και ξεπλένει την κρατική και Ευρωπαϊκή/FRONTEX μεταναστευτική θανατοπολιτική.

Θα μιλήσουμε τώρα για μερικές ιστορίες γυναικών, που αντιπροσωπεύουν μεγάλο αριθμό κρατουμένων στα ΠΡΟΚΕΚΑ, πανελλαδικά, με τις οποίες συναντιόμαστε μια φορά το μήνα και χτίζουμε σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης.

Για δύο αδελφές μας, πρώτα, που είχαν και έχουν ανάγκη να δουλέψουν, γι αυτό και έφυγαν από τη χώρα τους, για να βοηθήσουν τις φτωχές οικογένειες τους (της μιας εκ των οποίων απειλείται σταθερά η ζωή, από τον πρώην μάτσο τοξικό σύζυγο, αν απελαθεί κι επιστρέψει στη χώρα της). Ενώ είχε εκδοθεί το Μάρτιο απόφαση που ενέκρινε την απασχόλησή τους σε αγροτικές εργασίες, το Τμήμα Επιστροφών της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής αρνήθηκε την απελευθέρωση και αναβολή της απομάκρυνσής τους, λόγω ύπαρξης καταδικαστικής απόφασης σε βάρος τους. Το αδίκημα τους ήταν ότι είχαν προσπαθήσει να φύγουν παράνομα από τη χώρα, αφού έτσι κι αλλιώς για άλλη χώρα προορίζονταν και τις έπιασαν. Έκτοτε βρίσκονται φυλακισμένες, χωρίς ελπίδα, κι έχει περάσει, σχεδόν ένας χρόνος.

Επειδή προέρχονται από χώρα στην οποία ισχύουν ακόμη περιορισμοί και αυστηρές διαδικασίες στα ταξίδια, λόγω της πανδημίας, και το κόστος του εισιτηρίου είναι πολύ μεγάλο, φαίνεται δύσκολο το Επιστροφών να μπει στη διαδικασία απέλασής τους. Μια που τα κατάφερε να επιστρέψει, επειδή το είχε ζητήσει, πλήρωσε η ίδια τα εισιτήρια της και τα δυο μοριακά τεστ, επειδή μπορούσε να το κάνει, και δεν άντεχε να ζει στην Αμυγδαλέζα φυλακισμένη.

Η τρίτη αδελφή μας κρατείται περισσότερο από 14 μήνες. Υπέβαλε αίτηση για άσυλο στα τέλη Ιουλίου 2021 και αναμένει ακόμα την απόφαση του πρώτου βαθμού. Έχει, δε, ήδη, δυο απορριπτικές αποφάσεις για τις αντιρρήσεις κατά της κράτησής της, η μια από το πρωτοδικείο Αθηνών.

Έφυγε από τη χώρα της πριν δυο χρόνια, γιατί δεν άντεχε τις νόρμες που η πατριαρχία επιβάλει στις νέες κοπέλες. Νόρμες που αν δεν ακολουθήσουν, θεωρούνται αποτυχημένες και από την οικογένεια και παραμερίζονται από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Πριν τη συλλάβουν για έλλειψη χαρτιών, βίωσε, καταναγκαστικά, πολλαπλές άγριες κακοποιητικές συμπεριφορές, σωματικές και ψυχικές, με αποτέλεσμα να έχει φοβερούς εφιάλτες τα βράδια, και να χρειάζεται σταθερή θεραπευτική παρακολούθηση, που δεν είχε. Υπό ανθρώπινες συνθήκες δε θα επιτρέπονταν να είναι φυλακισμένο ένα άτομο, με τέτοια σοβαρά τραύματα. Η αδελφή μας έχει κατοικία συγγενικού της προσώπου, όπου μπορεί να μείνει με ασφάλεια, να προσέξει την υγεία της και να πάρει τη ζωή της πίσω στα χέρια της. Το θέμα της υγείας της δε μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στη φυλακή, ούτως ή άλλως. Πολύ δε περισσότερο δεν αντιμετωπίζεται με μια επίσκεψη στο Μεταγωγών, μετά από εκκλήσεις και παρακλήσεις, όπου οδηγήθηκε την προηγούμενη βδομάδα, αντί για μια επίσκεψη στο κρατικό νοσοκομείο, που είχε νοσηλευτεί παλιότερα, πριν τη σύλληψή της.

Το θέμα της υγείας της δεν αντιμετωπίζεται χωρίς να εξετασθεί καν από γιατρό, αλλά στο πόδι, με χάπια που της είπαν ότι έδωσε κάποιος γιατρός, από το ιατρείο, εκεί που την πήγαν. Εδώ και μια βδομάδα τα πίνει, χωρίς να ξέρει καν τι χάπια είναι αυτά και ποιος αποφάσισε γι αυτήν χωρίς αυτήν. Χάπια που της δημιουργούν υπνηλία, πονοκέφαλο, και δε μειώνουν τους εφιάλτες στον ύπνο. Το θέμα της υγείας της αντιμετωπίζεται με την άμεση απελευθέρωσή της, και με θεραπευτική παρακολούθηση την οποία η ίδια θα εγκρίνει, και για την οποία η ίδια θα συμμετέχει ενεργά.

Η 4η αδελφή μας έφυγε από τη χώρα της το 2019, μια χώρα όπου η κανονικοποίηση της κουλτούρας του βιασμού είναι γνωστή και συχνά καταγγέλλεται για γυναικοκτονίες και παιδοκτονίες. Έφυγε γιατί θέλησε να ξεφύγει από τον πρώην άνδρα της και την οικογένειά του. Χώρισε το 2013, μετά από πολλές προσπάθειες να σώσει το γάμο της, γιατί μια χωρισμένη είναι ενοχοποιημένη και αποβάλλεται από παντού. Το αποφάσισε μετά από πολλούς ξυλοδαρμούς από το μάτσο πρώην σύζυγό της, κατά του οποίου μάλιστα είχε την τόλμη να ασκήσει ποινική δίωξη, που πείστηκε να αποσύρει ύστερα από παρακλήσεις της οικογένειάς του για εξωδικαστικό συμβιβασμό. Ωστόσο και μετά την έκδοση του διαζυγίου, ο πρώην και η οικογένειά του συνέχισαν να την απειλούν και να την καταδιώκουν. Ακόμη και όταν έφυγε από τη χώρα της δεχόταν απειλητικά μηνύματα για τη ζωή της, γι αυτό αποφάσισε και άλλαξε νούμερο στο κινητό της. Την έπιασαν τέλος Ιανουαρίου στο αεροδρόμιο επειδή αποπειράθηκε να φύγει χωρίς χαρτιά. Έχει ζητήσει άσυλο κι έχει απορριφθεί 2 φορές. Μετά την απόφαση εκτέλεσης της απέλασης της, που της έδωσαν πριν λίγο καιρό, έκανε μεταγενέστερο αίτημα ασύλου, και περιμένει με μεγάλη αγωνία την απόφαση. Υπάρχει φιλικό πρόσωπο εμπιστοσύνης όπου μπορεί να μείνει και να βοηθηθεί να βρει εργασία και να συνεχίσει τη ζωή της. Αντιμετωπίζει κι αυτή σοβαρό πρόβλημα υγείας με κάποια φλεγμονή σε σημείο που δεν κλείνει. Πολλές φορές σωματοποιείται ο ψυχικός πόνος και παρουσιάζονται προβλήματα, κάποτε αυτοάνοσα. Μέσα στη φυλακή αυτός ο πόνος μεγαλώνει. Η ζωή όλων ακυρώνεται.

Συχνά, η απέλασή τους είναι εξαιρετικά αβέβαιη και η πολύμηνη κράτηση και η απελευθέρωσή τους με τη συμπλήρωση του ανώτατου ορίου (18μηνου) μοιάζει μονόδρομος.

Η πολύμηνη διοικητική κράτηση τους, σε πλήρη απομόνωση και αποκλεισμό από την κοινωνία και χωρίς δυνατότητα επισκεπτηρίων, με την πρόφαση του covid-19, εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, σα μια απόβλητη ομάδα ανθρώπων “μη άξιων να ζουν”, σε συνδυασμό με τα τραύματα που κουβαλούν από τις χώρες τους και από το επικίνδυνο ταξίδι τους για ένα κομμάτι γης κι ελευθερίας, δημιουργεί επιπλέον σοβαρά ψυχικά και σωματικά τραύματα, που κάποι@ δεν αντέχουν μέσα στην εξαθλίωση των κρατητηρίων, οδηγούνται σε καταθλιπτικά/αυτοκτονικά επεισόδια και κρίσεις πανικού, και καταλήγουν να ζητούν να επιστρέψουν στην οικεία κόλαση, από όπου έφυγαν για να σωθούν, αφού ο ΔΟΜ τους εξασφαλίζει δωρεάν εισιτήριο επιστροφής.

Η αναγκαστική παραμονή των αόρατων κι αποκλεισμένων αδελφών μας στο ΠΡΟΚΕΚΑ Αμυγδαλέζας, για μακρύ χρονικό διάστημα, δεν είναι το μοναδικό διαθέσιμο μέτρο αποτροπής μίας τυχόν διαφυγής τους, είναι η ομηρία τους!

Χαρτιά κι Ελευθερία μετακίνησης σε όλα!

Στέγαση, υγειονομική περίθαλψη

Πρόσβαση σε εργασία και εκπαίδευση

Η Πατριαρχία παντού βιάζει και σκοτώνει

Από την Ινδία, το Ιράν και το Αφγανιστάν

Μέχρι τα Σεπόλια, τη Λάρισα, τον Έβρο, τη Λέσβο,

τα Εξάρχεια, κι ολόκληρη τη γη,

μια κραυγή!

ΚΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ!

Όλ@ μαζί θα τον αλλάξουμε τον κόσμο.

Η Αλληλεγγύη & η Αυτοοργάνωση είναι τα όπλα μας

Συνέλευση Φεμινιστικής Συλλογικότητας από τα κάτω:

«Το Σπίτι των Γυναικών, για την ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση»

English

Dangerous Women for Public Order & Safety

We have been meeting female immigrant detainees at the Aliens’ Pre-Departure Detention Centers, in Athens, for 7 years. There are not a few times when we come face to face with women who are broken, poor and forgotten, thrown as unwanted objects. They remain imprisoned for a long time, not because they are necessarily charged with a criminal case, but because they have not been given legal documents and have no money and no one to care for them.

Of course, if someone reads their detention/deportation decisions, they are all characterized as “dangerous for Public Order and Safety”. Just the fact that they exist and were caught without papers is considered a criminal offense. Some others tried to leave the country illegally, either because they intended to move to another country, in the first place, or because they were desperate to wait to wait to get papers and had no hope for a dignified life, here. A life that presupposes freedom of movement, legal work, residence, health care, and the possibility of education. Even if they have a place to declare as permanent residence, the legal objections they file against their detention are massively rejected by the rigid Administrative Court of Athens. This is a recent judicial tactic, which covers up and washes away the state and European plus FRONTEX migration death policy.

We will now talk about some stories of women, who represent many prisoners in the Aliens’ Pre-Departure Detention Centers nationwide, with whom we meet once a month and build relationships of mutual trust and solidarity.

Firstly, we are going to talk about two of our sisters, who needed and still need to work, and this is why they left their country, to help their poor families; one of them faces a constant life threat by her toxic ex-husband. if she gets deported and returns to her country. While a decision was issued in March approving their employment in agricultural work, the Deportation Department of the Directorate of Aliens of Attica refused to release them and postpone their deportation, due to the existence of a conviction against them. Their crime was that they had tried to leave the country illegally, since they were destined to go to another country anyway, and they were caught. Since then, they have been imprisoned, without hope, and it’s almost been a year since. Because they come from a country where travel restrictions and strict procedures are still in place due to the pandemic, and the cost of the ticket is very high, it seems difficult for the Deportation Department to enter the process of deporting them. An ex-detainee who managed to return back home, because she had asked for it, she herself paid for her ticket and for both molecular tests, because she was able to do it and couldn’t bear living imprisoned in the Amygdaleza detention center.

Our third sister has been detained for more than 14 months. She applied for asylum at the end of July 2021 and is still awaiting the decision of the first instance. She already has two negative decisions regarding the objections against her detention, one from the Athens Administrative Court.

She left her country two years ago, because she couldn’t stand the norms that patriarchy imposes on young girls. Norms that if they don’t follow, they are considered a failure by their family and are sidelined from social life. Before she was arrested for lack of papers, she was forced to go through multiple savage abusive behaviors, physical and mental, resulting in terrible nightmares at night, and a need of constant therapeutic monitoring, which she did not have.

Under humane conditions, a person with such serious traumas would not be allowed to be imprisoned. Our sister can stay safely in a relative’s home, take care of her health, and take her life back into her own hands. The issue of her health cannot be dealt within prison, anyway. Let alone, it can’t be faced with a visit to the Attica Prisoner Transfer Division, where she was taken last week, after appeals and pleas, instead of a visit to the state hospital, where she was treated before she was arrested.

Her health issue cannot be dealt without even being examined by a doctor, but sketchily, with pills that she was told that were given by a doctor, from the doctor’s office, outside which she was taken to. It’s been a week that she has been taking them, without even knowing what kind of pills these are and who decided for her without her. Pills that make her sleepy, give her headaches, and do not reduce the nightmare during sleep.

Her health issue must be dealt with her immediate release and with a therapeutic monitoring which she herself approves and in which she actively participates.

Our 4th sister left her country in 2019, a country where the normalization of rape culture is known and femicides and infanticides are often reported. She left because she wanted to get away from her ex-husband and his family. She divorced in 2013, after many attempts to save her marriage, because a divorced woman is blamed and ostracized from everywhere. She decided this after many beatings by her toxic macho ex-husband, against whom she even had the courage to file a criminal charge, which she was persuaded to withdraw, after pleas from his family for an out-of-court settlement. However, even after the divorce was granted, the ex and his family continued to threaten and harass her. Even when she left her country, she received threatening messages for her life, so she decided and changed her mobile number. She was caught at the airport in the end of January because she tried to leave without papers. She has applied for asylum and been rejected twice. After getting the decision on the execution of her deportation, which was given to her couple of weeks ago, she made a subsequent application for asylum, and she is anxiously waiting for the decision. There is a friend of trust who can provide her with residence, and she can be helped to find work and move on with her life. She is also facing a serious health problem with a kind of inflammation on a spot that does not close. Many times, the psychological pain is physicalized, and problems appear, sometimes autoimmune. In prison this pain grows. Everyone’s life is cancelled.

Often, their deportation is highly uncertain, and long-term detention and release upon completion of its maximum limit (18 months) seems to be an one-way street.

Their long term administrative detention, in complete isolation and exclusion from society and without the possibility of visits, due to the pretext of covid-19, for almost three years, as if they are a discarded group of people “not worthy of living”, combined with the traumas they carry from their countries and from their dangerous journey towards a piece of land and freedom, creates additional serious psychological and physical traumas, which some of them cannot withstand in the atrocious conditions within detention centers, and are led to depressive/suicidal episodes and panic attacks, and end up asking to return to the familiar hell, from where they left to save themselves, since IOM provides them with a free return ticket.

The forced stay of our invisible and excluded sisters in the Amygdaleza Pre Departure Detention Center, for a long period of time, is not the only measure available to prevent a possible escape of theirs, it is their hostage.

Papers and Freedom of movement for all!

Housing, health care

Access to work and education

Patriarchy everywhere rapes and kills

From India, Iran and Afghanistan

To Sepolia, Larissa, Evros, Lesvos,

Exarchia, and the whole earth,

one cry!

NONE ALONE!

All together we will change the world.

Solidarity & Self-Organization are our weapons

Assembly of the Feminist Collective from below: “The House of Women, for Empowerment & Emancipation”