Η φωνή που πρέπει να ακουστεί | Αφγανιστάν | Ιούλιος 2021
Μέρος της μπροσούρας “Η φωνή που πνίγεται”
Το όνομά μου είναι F. O. A. και η καταγωγή μου είναι από την επαρχία Liganhi. Μια μέρα, τη δεκαετία του 1990, όταν οι Ταλιμπάν ανέλαβαν για πρώτη φορά τον έλεγχο των πόλεων και των χωριών του Αφγανιστάν, η οικογένειά μου μαζί με μένα μετανάστευσε στο Πακιστάν για να ψάξει ένα ασφαλές μέρος, και μείναμε εκεί για 25 χρόνια. Παρόλο που ήμασταν μάρτυρες των τραγικών περιστατικών με την ασφάλεια τις ημέρες που ταξιδεύαμε, χάσαμε αρκετά στενά μέλη της οικογένειάς μας σε αιματηρές επιθέσεις στην Quetta, στο Πακιστάν. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο πιο αιματηρές επιθέσεις έγιναν στην κοινότητα της Hajara, συμπεριλαμβανομένου του βομβαρδισμού αυτοκτονίας σε ένα μπιλιαρδάδικο, που σκότωσε 96 και τραυμάτισε 150 ανθρώπους. Η δεύτερη επίθεση έγινε στην πλατεία Backakhan στις 17 Φεβρουαρίου 2013, όπου σκοτώθηκαν 94 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 260!
Μετά από 25 χρόνια μετανάστευσης, ήμασταν αισιόδοξοι για τα θέματα της χώρας μας, αισιόδοξοι ότι η χώρα μας επανέρχεται από τις παρεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και ελπίζαμε ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πάνε σχολείο, να εργαστούν και να ξαναχτίσουν την κατεστραμμένη χώρα μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες εμφύλιου πολέμου. Έτσι, το 2017 αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Η επιστροφή μας στη χώρα συνοδεύτηκε από ανησυχίες για το μέλλον μας, που όλο αυξάνονταν. Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη δημιουργία του νέου πολιτικού συστήματος και την ευρεία παρουσία της διεθνούς κοινότητας στο Αφγανιστάν. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, δισεκατομμύρια δολάρια βοήθειας στάλθηκαν στη χώρα μου από άλλες χώρες της περιοχής και τον υπόλοιπο κόσμο και χιλιάδες ξένοι σύμβουλοι συνεργάστηκαν σε διάφορους τομείς της διακυβέρνησης.
Η διοίκηση και περίπου 100.000 ξένα στρατεύματα ήταν παρόντα στη χώρα για τη διασφάλιση της ασφάλειας και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Εκατοντάδες οικονομικά έργα τέθηκαν σε λειτουργία σε διάφορα μέρη της χώρας.
Σκοπός όλων αυτών των προσπαθειών και βοήθειας ήταν η διασφάλιση της ασφάλειας και της σταθερότητας στο Αφγανιστάν και η καθιέρωση δικαίου και δημοκρατίας, που άνοιξαν το δρόμο για οικονομική, επιστημονική και πολιτιστική ανάπτυξη σε ξένες χώρες. Ωστόσο, μετά από 20 χρόνια βλέπουμε ότι δεν έχουμε πετύχει τους στόχους στον τομέα της ασφάλειας, της ανθρώπινης ανάπτυξης και της οικονομίας. Αλλά τώρα ο κίνδυνος επιστροφής στο μηδέν έχει γίνει πολύ ανησυχητικός για τους Αφγανούς.
Το 2020 καθώς και η περίοδος νωρίτερα φέτος ήταν μία από τις πιο αιματηρές χρονιές για την κοινότητα Hajara στην Καμπούλ. Είμαι Σιίτισα και κατάγομαι από την εθνότητα Hajara, η οποία ήταν πρόσφατα μία από τις πιο στοχευμένες ομάδες και υπέφερε από αρκετές επιθέσεις σε νοσοκομεία, τζαμιά, δρόμους, στάδια, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων των Ταλιμπάν και άλλων τρομοκρατικών ομάδων που στοχεύουν την κοινότητα Hajara παντού…
Αυτές οι επιθέσεις γίνονται εναντίον παιδιών, μαθητών και μητέρων. Είναι αποδείξεις ότι η κοινότητα Hajara είναι θύμα μιας συνεχούς και οργανωμένης βίας. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα αυτά τα θύματα να ονομαστούν θύματα γενοκτονίας;
Για εκείνους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την Καμπούλ, υπενθυμίζουμε ότι πολλά παιδιά έχουν σκοτωθεί στις πρόσφατες επιθέσεις. Οι φωτογραφίες των εκρήξεων δείχνουν τη βιαιότητα του συνεχιζόμενου πολέμου στο Αφγανιστάν. Αυτά είναι τα παιδιά που δεν γνώριζαν ότι το να είσαι Hajara σημαίνει να είσαι ανασφαλής, και γνωρίζουμε ότι αυτές δεν είναι οι τελευταίες επιθέσεις στην κοινότητά μας.
Καθώς οι διεθνείς δυνάμεις αποσύρονται από το Αφγανιστάν, οι Αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας αγωνίζονται να αποτρέψουν τη δράση των Ταλιμπάν. Ο φόβος της δύναμης των Ταλιμπάν κινεί τις ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των πλευρών. Ο λαός της Hajara φοβάται ότι η Αφγανική κυβέρνηση θα καταρρεύσει, και η χώρα θα εμπλακεί ξανά σε εμφύλιο πόλεμο. Όπως χιλιάδες άλλοι νέοι Αφγανοί, ειδικά από την κοινότητα Hajara, πέφτουμε θύματα στοχευμένων επιθέσεων της τρομοκρατικής ομάδας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να πάρω το δρόμο της μετανάστευσης για άλλη μια φορά, αναζητώντας έναν ασφαλή παράδεισο. Άφησα τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και την υπόλοιπη οικογένειά μου στον καπνό του πολέμου.
Ζητούμε την κατανόηση των λόγων της μετανάστευσης μας, από τη διεθνή κοινότητα. Με σεβασμό στην ανθρωπιστική και μεταναστευτική νομοθεσία, καλούμε για κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης στη χώρα μου, και βοήθεια για να σωθούμε εγώ και οι συνάνθρωποι μου.
Τις καλύτερες ευχές,
F.
